Als het goed is, stelt de journalistiek zich op als vierde macht, naast de trias politica — de wetgevende macht (het parlement en de regering), de uitvoerende macht (de politie) en de rechtsprekende macht (justitie). Met name de wetgevende macht is een belangrijke factor: de wetten die het parlement en de regering maken zijn de maat der dingen. De politie handhaaft ze, de rechters toetsen ze, maar de overheid heeft de touwtjes in handen.
Het is dus zaak dat de pers in de gaten houdt wat de wetgever doet. Dat gebeurt vrij geregeld, en er zijn talloze verhalen gepubliceerd over corruptie, omkoping, belangenverstrengeling, incompetentie en laksheid. Maar omdat het ook in het belang is van met name die Kamerleden en partijen wiens tekortkomingen aan de kaak worden gesteld, wordt ook de persvrijheid onder druk gezet. Er wordt bezuinigd op de media, de transparantie van de overheid wordt ingeperkt, journalisten worden zwart gemaakt. En er zijn subtielere machinaties aan het werk, denk aan Manufacturing Consent van Noam Chomsky.
Gelukkig zijn er nog steeds onafhankelijke media — denk bijvoorbeeld aan De Groene Amsterdammer, Follow The Money en Platform Investico. Zij doen hun werk dankzij hun lezers, die geen ander belang hebben dan goed geïnformeerd worden. Het is essentieel dat dit werk doorgaat. Zelf ben ik geabonneerd op De Groene en Follow The Money, vooral omdat ik het van belang vind dat deze organisaties hun onafhankelijke werk kunnen blijven doen. Dat is meer dan ooit nodig.
Geef een reactie