Mijn vriendin Y. geeft les aan jeugdige delinquenten. Ze is goed in haar werk. Ze geeft Nederlands en wiskunde, en ze bereikt goede resultaten. Maar dat is meer ondanks, dan dankzij haar leidinggevenden, de inspectie en, laten we eerlijk zijn, de landelijke politiek.
Ze heeft haar klas verteld dat ze graag wil samenwerken met iedereen die dat wil. Zo niet, ook best. Als ze hun mond houden, kunnen ze blijven zitten, als ze de klas uitgegooid worden, komen ze er niet meer in. Van de 30 kinderen hebben er 20 een diploma gehaald, eentje zelfs cum laude. Niet alle 20 zullen er wat mee gaan doen, maar ze hebben tenminste een diploma, en sommigen schoppen het ver.
Y. is ervaren. Ze is streng, maar als je je aan de regels houdt, kan er ook lol gemaakt worden. De leerlingen leren wat bij haar, en heel af en toe spreekt ze een oud-leerling, en daar blijkt respect en waardering uit. Natuurlijk, ik ken alleen haar kant van het verhaal, maar ik ken mijn vriendin al 35 jaar, en ik geloof haar.
‘Zou jij niet zelf de leiding willen hebben’, vroeg ik haar, want de mensen die nu de leiding hebben kennen de werkvloer niet. Het zijn mensen die ook uit het speciaal onderwijs komen, maar er is nogal een verschil tussen blinde kinderen of zeer moeilijk lerende kinderen, en kinderen die in de klas zitten met een enkelband, of kinderen die uit de klas geplukt worden omdat ze drugs verhandeld hebben. Maar nee, dat wil ze niet. ‘Hier kan ik me nuttig maken, dit kan ik goed’, zei ze, ‘en ik ben een beetje bang dat ik een soort Pieter Omtzigt word, die heel goed was in wat hij deed, en op een plek kwam waar hij overvraagd werd.’
Als er nog eens een kabinet komt dat zoekt naar bewindslieden die de werkvloer kennen, vraag dan mijn vriendin Y. eens. Niet omdat zij die bewindspersoon zou willen zijn, maar wel omdat ze een goede neus heeft voor mensen die wat goeds willen doen voor de samenleving. Y. is een held.
Geef een reactie