‘Hoop is de krijgsmentaliteit die cynisme kan verwoesten’, zei Nick Cave bij The Late Show met Stephen Colbert. Hij zei het een jaar geleden, als ik het goed heb, en Femke Halsema haalde het vanavond aan bij Zomergasten. Een prachtig fragment.
Hoop is iets anders dan optimisme, zei hij ook, het is een beslissing, een activiteit, het is geen naïviteit. Er zijn tijden dat hoop en optimisme samenvallen. Misschien moet je zeggen dat het twintig, vijfentwintig jaar geleden gemakkelijker was om hoopvol te zijn omdat de tijd toen optimistischer was. Ook bij de SP was het gemakkelijker om in actie te komen omdat we nog niet zo murw geslagen waren, omdat we dingen voor elkaar kregen die nieuw waren. Nu zijn de tijden anders, de problemen groter.
Mijn wandelmaatje P. zei het vandaag nog: we weten echt al heel lang dat er grenzen aan de groei zijn. De club van Rome publiceerde al in 1972 een rapport waarin dat heel duidelijk werd uitgesproken. We hebben er niks mee gedaan, we hebben ons laten inpakken en in slaap sussen, maar dat betekent niet dat we niets meer kunnen doen. We kunnen heel veel doen, en precies daarin zit de hoop. Er zijn nog mogelijkheden, we hebben nog handelingsperspectief.
Zoals Antonio Gramsci zei: hoop is een morele plicht.
Geef een reactie