Mijn eerste mailadres kreeg ik in 1989, of daaromtrent. Ik ging stage lopen in Engeland, en daar hoorde een mailadres bij. Ik herinner me nog de eerste keer dat ik een berichtje tikte, en met een modem contact maakte met een andere computer. Het was compleet nieuw, en ergens voelde het ook volstrekt vanzelfsprekend. Datzelfde gevoel was er bij Gopher, waarmee ik voor het eerst op vreemde bibliotheken kon rondneuzen, bij Mosaic, de eerste webbrowser, en bij Usenet, voorloper van de sociale media.
Inmiddels was het 1994 en was ik verhuisd naar Duitsland, waar mijn sociale leven voor een belangrijk deel werd ingevuld door de sociale media. Een internetverslaving wellicht, maar het was meer dan dat. Ik vond er vrienden, liefdes, maar ook onontdekte talenten en nieuwe werelden.
En ergens raakte de bron uitgeput. Op enig moment belandde ik op Twitter, op Facebook, en ook daar beleefde ik plezier aan, maar het was niet meer hetzelfde. Deels omdat de commercie de zaak overnam, maar ook omdat het kunstje uitgewerkt raakte.
Een jaar of twee geleden besloot Facebook dat ik ofwel moest gaan betalen, ofwel dat ik mijn gegevens moest verkopen. Dat weigerde ik. Ergens was het jammer dat ik mijn netwerk kwijtraakte, maar het was ook het duwtje in de rug dat ik nodig had om Facebook los te laten.
En nu zit ik er weer even op. Iemand was er met gegevens over mijn Facebook-netwerk vandoor gegaan en probeerde er wat phishing-truuks op los te laten. Een goede aanleiding om mijn berichten te downloaden en mijn account definitief op te heffen. Het is mooi om mijn oude netwerk weer eens tegen te komen, maar het is echt voorbij.
Het is klaar.
Geef een reactie