Paus Franciscus is overleden, en ik ben er verdrietig over. Dat is raar, want ik ken de man niet, en ik heb me al jaren geleden uitgeschreven als katholiek. Dat heeft te maken met mijn onvermogen om te geloven in een almachtige god die het universum bestuurt. Jan Marijnissen zei dat ooit mooi: de rede verzet zich daartegen. Maar het heeft ook te maken met het feit dat de katholieke kerk heel lang geen positieve kracht was. Franciscus heeft daar een klein beetje verschil in gemaakt.
In de wereld waarin wij leven is een klein beetje verschil al heel wat. Deze paus deed zijn best om er voor mensen te zijn, niet voor het instituut kerk. Ik herinner maar aan het feit dat hij, toen hij daartoe nog in staat was, voetwassingen deed, bijvoorbeeld bij Marokkaanse gevangenen. Hij volgde daarin het voorbeeld van Jezus, en je kunt geen betere handeling kiezen om te laten zien dat de kerk niet gaat om het dienen van het instituut, maar om het dienen van elkaar. Daar begint het allemaal.
Ik ben vast niet de enige die nadenkt over wat ik kan doen om de wereld een beetje beter te maken. We hebben grote problemen, en degenen die wij kiezen om ons uit die problemen te halen, weet niets beters te verzinnen dan ruziemaken, anderen de schuld geven en nog grotere problemen verzinnen. Wat kunnen we daaraan doen? Ik ga zelf al gillen als ik het bedenk, maar wat Franciscus deed was volgens mij beginnen bij liefde. Betrokkenheid, zorg voor elkaar, warmte. Dat is niet het antwoord op al onze problemen, maar dat is wel waar we moeten beginnen. Daar zit een hoop nederigheid in, het besef dat het niet om jou gaat, maar om ons allemaal.
Ik weet het niet, maar dat is een vraag die ik graag een poosje met me mee wil dragen: hoe kunnen we de wereld een beetje beter maken?
Geef een reactie