Wat eigenlijk best gek is, is dat we niet zien hoe groot de rol van trauma’s is in de wereldpolitiek. Nou — nee. Dat zien we wel, soms. We kennen de term ’tweedegeneratieoorlogsslachtoffer’, of we kunnen ons er in elk geval wat bij voorstellen. Kinderen van mensen die in concentratiekampen hebben gezeten dragen de sporen van de trauma’s van hun ouders. En we weten ook dat kinderen die mishandeld zijn door hun ouders die pijn vaak ook weer doorgeven.
Ik kan het niet nalaten me af te vragen of de verschrikkelijke dingen die Israëli’s en Palestijnen elkaar aandoen in deze afschuwelijke oorlog niet ook tweedegeneratietrauma is. Hoe is het anders mogelijk dat mensen elkaar op zo’n verschrikkelijke manier naar het leven staan? En hoe kan het dat de mensen die weten hoe het is om als ‘ongedierte’ te worden uitgeroeid nu bezig zijn om datzelfde te doen met de Palestijnen?
Ik zou het iedereen zo verschrikkelijk toewensen dat ze hulp krijgen, dat de internationale gemeenschap ingrijpt en hen uit elkaar haalt. Dat we met ons allen zeggen: jullie zijn te zeer getraumatiseerd om dit alleen op te lossen. Dat zou liefdevol zijn: begrip hebben voor de pijn en de angst en de trauma’s van beide partijen, en beiden beschermen.
We weten dat dat kan, we hebben dat gezien in Ierland waar de katholieken en de protestanten elkaar naar het leven stonden, maar ook in het vasteland van Europa waar Duitsland en Frankrijk elkaars aartsvijanden waren. Je moet ingrijpen, niet om de één of de ander te laten winnen, maar gewoon om het vechten te stoppen en te werken aan een alternatief. Het lost niets op, het geeft de trauma’s alleen maar door naar een volgende generatie.
Geef een reactie